هایدگر در کتاب هستی و زمان، تحلیلی از هستی آدمی ارائه می‌دهد. به باور هایدگر، هستی مفهومی پیچیده و مبهم ندارد که نتوان آن را شرح داد، برعکس، هستی بسیار ساده و ملموس است ولی فقط معدودی از افراد که سرشتی پاک و دیدی شفاف دارند، می‌توانند آن را درک کنند. هستی برای هایدگر نه خداست و نه در ساحت جهان خلاصه می‌شود. اما هستی وابسته به زمان است و انسان موجودی زمان‌مند است.
هایدگر مفهوم مرگ و ماهیت میرایی آدمی را کلید درک تمام مفاهیم فلسفی می‌داند. انسان در هر زمان و مکانی در مواجهه با چیزها، نیاز به تفسیر و توضیح پدیده‌ها دارد. از دید هایدگر حقیقت همان چیزی است که خود آدمی از حضورش در مکان و زمان درمی‌یابد. چنین جهانی عینی نیست و بیشتر بر پایه‌ی تجربه‌ی زیست آدمی شکل گرفته است. آدمی خالق هستی نیست ولی خود را درون هستی می‌یابد. از نظر هایدگر طبیعت نیز درون هستی قرار گرفته و تقدمی بر انسان ندارد. او مخالف نظر فیلسوفان پیشین خود است که آدمی را مخلوق طبیعت می‌دانستند و هستی را بر اساس مفاهیمی کیفی و کمی توصیف می‌کردند.
نظرات مشتریان
بررسی ها
هنوز دیدگاهی ثبت نشده است.
نوشتن نظر مشتری