کتاب حاضر داستانی بامزه و در‌عین‌حال غم‌انگیز؛ رمانی پر‌شور درباره‌ی پدران، پسران و اوتیسم.
داستانی احساسی و تعالی‌بخش از عشق و فدارکاری. شخصیت‌هایی پیچیده و توصیفی خارق‌العاده دست به دست هم می‌دهند و قصه‌ای صادقانه و بی‌پرده از فراز و فرودِ بزرگ‌کردنِ کودکی مبتلا به اوتیسم به تصویر می‌کشند.
اشتوم از بچه ای شروع می شود که نمی تواند حرف بزند و بزرگسالانی که می توانند حرف بزنند اما نمی‌توانند با هم ارتباط برقرار کنند. جونا پسر ۱۰ ساله ای است که پذیرش وضعیت خاص او برای والدینش آسان نیست. جونا مبتلا به اوتیسم است یعنی همان بیماری که از آن با نام «درخودماندگی» یاد می‌شود و مبتلایان به آن از برقراری ارتباط ناتوان هستند، اما پدر و مادر و پدر بزرگش نیز که برچسبی به نام اوتیسم بر آنها نخورده است چندان در گفتگوهای شان موفق نیستند.
راوی داستان پدر جونا است و روایتگری او مخاطب را در طیفی از خنده و گریه می گرداند بر خلاف اغلب داستان هایی که موضوع اصلی آن فرزندی استثنایی است. مادر در این داستان نقش حاشیه ای دارد و پدر در سیمای پرستار ظاهر می شود.
نویسنده از احساسات پدر و مادر مبتلا به اوتیسم می‌گوید که بین امید و یک جور پوچ‌گرایی کلافه کننده مدام در تغییر است. امید به حرف زدن فرزندشان یا حتی دریافت کمک های اجتماعی خیلی سریع جایش را به سرزنش خود می دهد و از آن هم به دلسوزی برای خود می‌رسد. این تغییر احوالات هیچ نظم و منطقی ندارد و هر لحظه به شکل جدیدی تبدیل می شود آنچه ثابت باقی می‌ماند تلخی امروز و ابهام فردا است.
آن ها هم بازی های فرزندشان را می‌بینند که حالا روان و بی اشکال حرف می‌زنند و خود را برای فردای پیش رویشان آماده می کنند اما انگار برای فرزند آنها فردایی وجود ندارد و این حال قرار است تا ابد ادامه پیدا کند. تصویر زندگی که نویسنده از شرایط چنین پدر و مادری ارائه می‌دهد احتمالاً تا حتی نتیجه تجربه زیسته خود اوست که فرزند مبتلا به اوتیسم دارد و خودش با چنین شرایطی مواجه شده است و بارها از تجربه پدری خود گفته است.
نظرات مشتریان
بررسی ها
هنوز دیدگاهی ثبت نشده است.
نوشتن نظر مشتری